Job 14

1 «انسانكهاز زنزاییدهمیشود،قلیلالایامو پر از زحماتاست.

2 مثلگُلمیروید و بریدهمیشود، و مثلسایهمیگریزد و نمیماند.

3 و آیا بر چنینشخصچشمانخود را میگشاییو مرا با خود بهمحاكمهمیآوری؟

4 كیستكهچیز طاهر را از چیز نجسبیرونآورد؟ هیچكسنیست.

5 چونكهروزهایشمقدّر استو شمارهماههایشنزد توستو حدّیاز برایشگذاشتهایكهاز آنتجاوز نتواند نمود.

6 از او رو بگردانتا آرامگیرد، و مثلمزدور روزهایخود را بهانجامرساند.

7 «زیرا برایدرختامیدیاستكهاگر بریدهشود باز خواهد رویید، و رمونهایشنابود نخواهد شد،

8 اگر چهریشهاشدر زمینكهنهشود، و تنهآندر خاكبمیرد.

9 لیكناز بویآب، رمونهمیكند و مثلنهالنو، شاخهها میآورد.

10 امّا مرد میمیرد و فاسد میشود؛ و آدمیچونجانرا سپارد كجا است؟

11 چنانكهآبها از دریا زایلمیشود، و نهرها ضایعو خشكمیگردد،

12 همچنینانسانمیخوابد و برنمیخیزد، تا نیستشدنِ آسمانها بیدار نخواهند شد و از خوابخود برانگیختهنخواهند گردید.

13 كاشكهمرا در هاویهپنهانكنی؛ و تا غضبتفرو نشیند، مرا مستور سازی؛ و برایمزمانیتعییننماییتا مرا بهیاد آوری.

14 اگر مرد بمیرد بار دیگر زندهشود؟ در تمامیروزهایمجاهدهخود انتظار خواهمكشید، تا وقتتبدیلمنبرسد.

15 تو ندا خواهیكرد و منجوابخواهمداد، و بهصنعتدستخود مشتاقخواهیشد.

16 امّا الا’نقدمهایمرا میشماری؛ و آیا برگناهمنپاسبانینمیكنی؟

17 معصیتمندر كیسهمختوماست، و خطایمرا مسدود ساختهای.

18 بهدرستیكوهیكهمیافتد فانیمیشود و صخرهاز مكانشمنتقلمیگردد.

19 آبسنگها را میساید، و سیلهایشخاكزمینرا میبرد. همچنینامید انسانرا تلفمیكنی؛

20 بر او تا بهابد غلبهمیكنی، پسمیرود. رویاو را تغییر میدهیو او را رها میكنی.

21 پسرانشبهعزّتمیرسند و او نمیداند. یا بهذلّتمیافتند و ایشانرا بهنظر نمیآورد.

22 برایخودشفقطجسد او از درد بیتابمیشود، و برایخودشجاناو ماتممیگیرد.»